Dört mum yavaşça yanıyordu. Ortam çok sessizdi ve konuşmaları duyulabiliyordu.

Birinci mum “Ben, barışım” dedi. “Hiç kimse benim yanık kalmamı istemiyor biliyorum ki söneceğim” dedi.

Kısa bir süre sonra alevi azaldı ve söndü.

İkinci mum konuştu.

“Ben, inancım” dedi. “İnsanlar neredeyse beni artık gerekli görmüyorlar. O nedenle artık bana gerek yok” dedi ve kısa bir süre sonra onun da alevi söndü.

Üçüncü mum “Ben, sevgiyim” dedi. “Yanık kalmam için artık gücüm yok. İnsanlar beni bir kenara itti ve önemimi yitirdim. Kendilerine en yakın olanları bile sevmeyi unuttular” dedi. Kısa bir süre sonra o da söndü.

Ansızın bir çocuk odaya girdi ve üç mumun da yanmadığını gördü.

“Neden yanmıyorsunuz?” diye sordu. “Sizin sonsuza dek yanmanız gerekiyor” dedi ve ağlamaya başladı.

Dördüncü mum çocuğa döndü.

“Korkma! Ben hâlâ yanıyorum. Diğer mumları yeniden yakabilirim.

“Çünkü ben umudum” dedi.

Çocuk parlayan gözlerde umut adlı mumu aldı ve diğer mumları tekrar yaktı.