Richter ölçeği, 1930 yılında, Charles Richter ve Beno Gutenberg tarafından Kaliforniya Enstitüsü’nde geliştirilmiştir. Richter, doktorasını teorik fizik alanında yapmıştır. Doktorasını bitirdikten sonra kariyerinin geri kalanını depremleri inceleyerek geçirmiştir.

Richter büyüklüğünün bulunmasından önceki dönemlerde, bir depremin büyüklüğünü ölçmek son derece zordu. Yerin sarsıntısının büyüklüğü, insanların sarsıntıyı nasıl hissettiklerine ve yapılara verdiği hasara göre ölçülmekteydi. Tabi ki, insanların duyuları kolaylıkla yanıltılabilir ve hissettiklerin depremin büyüklüğü kişiden kişiye değişebilir. Ayrıca binaların dayanıklılığı da birbirinden farklı olabilir. Bu nedenle bu yöntem kesin sonuçlar vermiyordu. Richter bu problemin üstesinden gelebilmek için sismik kayıt cihazlarını geliştirdi. Sismik kayır cihazı ile elde edilen bilgiler çok daha kesin sonuçlar verdi.

1’den 9’a kadar numaralanan Richter ölçeği logaritmik bir ölçektir; yani bir depremin etkileri, ölçeğin derecesi ile artar. Ölçekteki her birlik bir artışa karşılık, yer sarsıntısında 10’un katları şeklinde bir büyüklük söz konusudur. Bunun anlamı; 6 büyüklüğünde bir depremin, 5 büyüklüğündeki bir depremin on katı daha fazla sarsıntı meydana getirdiğidir. Dolayısıyla 7 büyüklüğünde bir deprem, 5 büyüklüğündeki bir depremin yarattığı sarsıntının yüz katı bir sarsıntı meydana getirir. 8 büyüklüğündeki bir deprem 5 büyüklüğündeki bir depremin yarattığı sarsıntının bin katı büyüklüğünde bir sarsıntı meydana getirir.

Deprem büyüklük ölçeği yukarıya doğru sınırsız olsa da bir jeolojik levhanın, jeolojik enerji potansiyelinin, bilim adamlarına göre, tahminen 9,5 büyüklüğünü geçemeyeceği düşünülür.

• 1960 Şili depremi, 9,5.
• 24 Aralık 2004 Sumatra depremi, 9,5.
• 27 Mart 1964 Prince William Sound, Alaska depremi, 9,2.
• 11 Mart 2011 Japonya depremi 9,0 ile tespit edilmiştir.